سـلام آخـر

سلام به همه دوستان 

نمی دونم از کجا شروع کنم برای نوشتن این پست ولی چیزی که معلومه همیشه خداحافظی کردن کار آسونی نیست...

امروز بالاخره امتحان آخر رو دادم و بعد کلی مکافات دوره کارشناسی واسه من تموم شد...

دوره ی کارشناسی من سال 88 تو اوج مشغله هام شروع شد، طوری که اصلا برای درس خوندن هیچ وقتی نداشتم و تا جایی رسید که می خواستم انصراف بدم ولی  با کلی مکافات یه ترم مرخصی گرفتم ، رفتم مرخصی برگشتم دیدم که وضعیت  بدتر شده که بهتر نشده ، مثل خر مونده بودم تو گِل (شما بخونید مثل قاشق تو عسل) چون ورودی های 88 ترم 3 رو می خوندن و ورودی های 89 ترم 1 رو، من هم باید درس های ترم 2 رو برمی داشتم و ... ، با هر بدبختی که بود واحد ها رو بر می داشتم ،حالا با هر سختی که داشت گذشت ولی تنها خوبی که داشت آشنایی با بعضی از بچه ها بود و بهترین اتفاق هم برام این بود که تو این وبلاگ فعالیت کردم.

اومدنم تو این وبلاگ فقط بخاطر این بود که گفتم شاید کمکی از دستم بر بیاد و اینکه اگر کاری انجام دادم فقط و فقط و فقط انجام وظیفه بوده و نه چیز دیگه. امیدوارم که تونسته باشم در حد خودم یه کمکی کرده باشم.

جا داره از دوست خوبم علی بهرامی نژاد که این وبلاگ رو ساخت و تا اینجا کلی زحمت کشیده ، خانم جباری که مثل یه خواهر واقعی به فکر تمام بچه ها بود و از همه نویسنده های دیگه که همشون عزیز هستن (و یکی-دو نفر نیستن) و برای سرپا نگه داشتن این وبلاگ کلی زحمت کشیدن و تو این مدت چیزی کم نذاشتن یه تشکر ویژه میکنم.

 می تونم به جرأت بگم که این وبلاگ بین وبلاگ های دانشجویی حرف اول رو می زنه و حتی برای ورودی های سال های بعدی می تونه مثل یه مرجع باشه. خیلی خوشحالم که سهم کوچیکی تو این وبلاگ داشتم.

اگه تو این مدت حرفی زدم یا رفتاری ازم سر زد که باعث ناراحتیِ کسی شد، اگه از نوع ادبیات من خوشتون نیومد ، اگه سوتی دادم ، اگه نوشته هام عامیانه بود و ... همینجا از همه دوستان صمیمانه معذرت خواهی می کنم و از اینکه تو این مدت من رو تحمل کردید از همتون ممنونم و اینکه ما رو حلال کنید.

حرف زیاده برای گفتن و هیچ وقت نمیشه کل حرفها رو تو 4 خط خلاصه کرد ، شرمنده اگه این پست طولانی شد ، بیشتر از این وقتتون رو نمی گیرم و همتون رو به خدای بزرگ میسپُرم و مطمئن باشید تا کسی ما رو فراموش نکنه ما فراموشش نمی کنیم چون دوستی برای ما تاریخ انقضاء نداره. همتون رو دوست دارم و اگه قابل بدونید نوکرتونم هستم.

رفتن رسیدن نیست ، اما برای رسیدن باید رفت.

ارادتمند همه بچه های غیاث الدین

حمید

خدا نگهدار